Pieniądze szczęścia nie dają - kolejny dowód z życia wzięty

Wszyscy znamy powiedzenie, które umieściłem w temacie. Większość z nas, bogaczy może  zobaczyć tylko w telewizji, gazetach czy internecie i dlatego zdajemy się nie pamiętać o tym, że to tacy sami ludzie jak my. Nie są oni szczęśliwsi od nas, a na pewno nie z powodu swojego bogactwa.

Często bogactwo wręcz sprawia problemy. Zaczynają zastanawiać się nad tym co mogą utracić, a stąd już tylko krok do paranoi. Dlatego najlepiej niczym wielcy myśliciele nie przywiązywać się nadmiernie do przedmiotów. Jedyne bogactwo, którego ciężko nas pozbawić to nasze przeżycia - elementy z których składa się życie, tak ciężkie do opisania za pomocą słów, bo inne dla każdego człowieka. Przeżyć nie należy jednak kolekcjonować na siłę. Nie chodzi o to by przeżyć subiektywnie najlepsze fragmenty, jak wakacje na Hawajach, zdobycie Mount Everestu czy zdobycie złotego medalu olimpijskiego. Celem powinno być jak najlepsze przeżycie wszystkich okruchów życia, im ich więcej tym pełniejsze nasze życie.

Dzisiejszy świat i jego kapitalistyczna "religia" karmią nas jednak namiętnie obrazem szczęśliwości związanej z posiadaniem określonych przedmiotów. Cóż może być lepszego niż posiadanie dużego domu, nowego samochodu, telewizora? Posiadanie lepszych przedmiotów niż znajomi - odpowiadają media. Przez ten szum od czasu do czasu przewija się jednak jakieś dziwne zjawisko. Może to być Bill Gates rozdający miliony czy mnisi, którzy wstępują do zakonów prosto z wieżowców wielkich korporacji.

Ostatnim dowodem na rzecz tezy, że pieniądze nie są potrzebne do szczęścia jest austriacki milioner Karl Rebeder, którego historię można przeczytać tutaj. Skracając, w wieku 47 lat, rozdał on swój majątek (około 2,7mln funtów) na cele charytatywne, sprzedał willę w Alpach i zamieszkał w mieszkaniu żyjąc za 800 funtów miesięcznie. Jakby tego było mało jeszcze bezczelnie twierdzi, że  teraz jest dużo szczęśliwszy niż prowadząc dobrze prosperującą firmę, przynoszącą coraz większe zyski.

Dlaczego przytaczam tę historię? Nie jestem jeszcze w pełni świadomym minimalistą i ciągle muszę sobie przypominać, że większość przedmiotów jest niepotrzebnych. Gdyby nie nachalne reklamy o wielu z nich nigdy bym się nie dowiedział i nie zauważył ich braku, a tak, czasem wydaje mi się, że mi ich brakuje do szczęścia. Chciałbym kiedyś osiągnąć taki stan jak wspomniany Austriak. Może jeszcze nie dzisiaj, bo teraz mam do rozdania tylko kilkadziesiąt tysięcy długu za kawalerkę oraz kilka książek, o czym pisałem w poprzednim poście. Dzień za dniem coraz łatwiej jednak przychodzi mi opieranie się zewowi konsumpcji, a historie takie ja ta przytoczona w tym poście utwierdzają mnie w przekonaniu, że właściwie pojmowany minimalizm jest jedynym stylem życia, w którym mogę wieść szczęśliwy żywot. Do bycia minimalistką pieniądze zaś nie są potrzebne więc, siłą rzeczy, nie mogą dawać szczęścia. Tym sposobem doszliśmy z powrotem do przysłowia,  z którego mądrości pozostaje nam tylko skorzystać. Lepiej wszak odnaleźć sens w wieku lat 30 niż czekać do 47 roku życia.