Justyna Moniuszko - nieznana ofiara Tu-154

Nie zostanie już pilotem, ani nie będzie pracować jako inżynier lotnictwa, nie będzie żoną, ani matką... Rodzice nie powinni żyć dłużej od swoich dzieci, za duży ból temu towarzyszy. Ciągle jestem poza granicami kraju i przed poniedziałkiem raczej nie dam rady się stąd ruszyć. Nie mam zresztą ochoty być na pogrzebie, na który i tak pójdę, ale muszę przynajmniej jakoś pomóc rodzicom, którzy odchodzą od zmysłów. Teraz siedzę samotnie na obczyźnie, bezmyślnie czytając kolejne informacje o tej katastrofie, pomiędzy kolejnymi napadami płaczu. Nie wiem po co to robię, chyba po prostu muszę robić cokolwiek, mimo że wszystko nie ma sensu. Pomyśleć, że jeszcze w poniedziałek wieczorem mówiłem jej: "na razie", przytulając, bo mieliśmy się nie widzieć przez miesiąc, przez ten mój zagraniczny wyjazd. Nie mam siły pisać wspomnień, ale zamieszę linki do informacji o Justynie na końcu tego posta. Mimo, że była młodsza ode mnie, z racji swojej otwartości i energii życiowej, miała znacznie więcej przyjaciół i znajomych, z nią po prostu zawsze było wesoło. Śmialiśmy się, że razem stanowimy kompletną osobę z właściwą dozą energii i radości wnoszonej przez nią za nas dwoje, oraz ostrożności i powolności, którym ja mam w nadmiarze. Teraz pozostała tylko połowa tej osoby, czuję się ułomny, jakby ktoś pozbawił mnie połowy istnienia. Nie znam takich słów, które dobrze opisałaby to uczucie, ale nie życzę najgorszemu wrogowi przeżywania czegoś podobnego.

artykuł w gazecie wyborczej
artykuł w kurierze porannym
artykuł w gazecie współczesnej
notka na moje miasto białystok
wspomnienie na stronie białostockiego spadochroniastrwa

Mam nadzieję, że śmierć doczesnego ciała nie jest końcem istnienia, gdyż tylko ta nadzieja mi pozostała... Na razie siostrzyczko...